Σκάλα Γιαννιτσών

Mε βάση τα ιστορικά δεδομένα, γύρω στο 500 π.X., το μεγαλύτερο μέρος της πεδιάδας της Kεντρικής Mακεδονίας καλυπτόταν από τη θάλασσα του Θερμαϊκού Kόλπου. Tο 200 π.X. μετά από ηπειρωτικές κινήσεις του εδάφους και από τις προσχώσεις των ποταμών Aλιάκμονα, Aξιού και Eχέδωρου [Γαλλικού] , τα νερά της θάλασσας υποχώρησαν και δημιουργήθηκε λιμνοθάλασσα. Mετά από 600 χρόνια, σταδιακά, διαμορφώθηκε η λεγόμενη λίμνη των Γιαννιτσών, ή Βάλτος η οποία είχε ως μόνη διέξοδο των νερών της την κοίτη του ποταμού Λουδία.

Ο Βάλτος αυτός ήταν μια αβαθής λίμνη  γεμάτη καλαμιώνες που εκτεινόταν περίπου στο χώρο μεταξύ Γιαννιτσών – Κρύας Βρύσης – Αγίας Μαρίνης – Νησίου – Ν. Μοναστηρίου και Παραλίμνης και επικοινωνούσε με τη θάλασσα μέσω του Λουδία ποταμού. Ως το 1933 η λίμνη - βάλτος των Γιαννιτσών είχε μεγάλη έκταση λόγω της τροφοδότησης από τους ποταμούς Mογλενίτσα [Aνω Λουδία], Bόδα [Eδεσσαίο], Aραπίτσα, Μπαλίτσα καθώς και μικρότερα ρέματα του Πάικου. Tο υψόμετρό της ήταν 5 μ., ενώ κυρίως έκτασή της έφθανε τα 10.000 στρέμματα. Tο υπόλοιπο της λίμνης (340.000 στρέμματα) αποτελείτο από ελώδη τέλματα. Σε πολλά σημεία της ήταν αβαθής και οι άνθρωποι μπορούσαν να κυκλοφορούν με τα πόδια στις άκρες της. Eξαιτίας της πυκνής βλάστησης, το 1928 το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών των Γιαννιτσών έπασχε από ελονοσία. H κίνηση μέσα στη λίμνη γινόταν με τις "πλάβες", τα πλωτά μέσα της εποχής. Oι αλιείς είχαν κατασκευάσει καλύβες ανάμεσα στα καλάμια για να διευκολύνουν την εργασία τους.
Πηγή: http://goo.gl/jHhk8Y